Maść choinkowa to sławne remedium stosowane od zamierzchłych czasów, ciągle popularne wśród ludów północy. Odkaża i przyspiesza gojenie małych ran, likwiduje swędzenie po ukąszeniu insektów, uwalnia oddech przy infekcjach dróg oddechowych, leczy bóle reumatyczne.
Do samodzielnego wykonania tego specyfiku potrzebna będzie żywica pozyskana ze świerku, nóż, patelnia i 200 ml oleju kokosowego. Zimowy las świerkowy to samo piękno, a zimą żywica jest biała jak lukier na pączkach, spływa cienką strużką w dół pnia. Znajdziesz ją na wielu świerkach i sosnach. To antyseptyczny „opatrunek” w miejscu, gdzie drzewo jest uszkodzone, być może jest to odłamany konar, czy pęknięcie.
Żywicę zbieramy delikatnie, by nie uszkodzić drzewa. Najlepsza żywica to ta powyżej 70 cm od ziemi, ta niżej posklejana jest często ze zwierzęcą sierścią. Zimowe pączki i igliwie iglaków to dobre źródło olejków eterycznych. Takie olejki mają wielki potencjał zdrowotny. Dlatego też polecam zbieranie zimowych pączków sosny i młodych gałązek świerkowych z pączkami.
Maść choinkowa – składniki
200 ml oleju kokosowego
40 pączków sosny
20 młodych gałązek świerkowych z pączkami, po ok 5cm każda
50 ml żywicy świerkowej lub sosnowej
Wszystkie składniki należy umieścić na patelni i podgrzewać na małym ogniu. Po kilku minutach żywica się rozpuści, a igliwie straci jaskrawozielony kolor. Olej zabarwi się na złoto. Następnie należy wymieszać i odstawić na 20 minut miksturę. Kolejną czynnością będzie przecedzenie jej do naczynka i …. gotowe. Maść powinna mieć konsystencję charakterystyczną dla oleju kokosowego.
Maść choinkową możesz wykonać również w technice „na zimno”. Surowce należy umieść w naczyniu i zalać je olejem kokosowym. Następnie odstawić na 14 dni w ciepłe miejsce i potrząsać naczyniem codziennie. Po dwóch tygodniach odcedzamy powstały produkt.
Zastosowanie: do nacierania bolących mięśni i stawów, na małe rany i ukąszenia owadów, do nacierania na klatkę piersiową przy katarze i kaszlu. Można używać w formie perfum, gdy ktoś lubi zapach lasu.
Gemmae Pini – pączki sosny
Pączki sosny – Gemmae Pini (niem./szwajc. Kiefernsprossen, Tannenspitzen, Tannensprossen, Föhrensprossen; ang. Sprouts of Pine; fr. Bourgeons de pin, de sapin) powinny być zbierane późną zimą i wiosną. Dopuszczalne jest odcinanie wierzchołków gałązek sosny wraz z pąkami – Turiones Pini. Mogą być pozyskiwane z różnych gatunków sosny, nie tylko z sosny zwyczajnej – Pinus silvestris L. (Pinaceae). W pączkach i wierzchołkach pędowych sosny zawarte są: koniferol, koniferyna, kwas sapinowy, kwas pinitaninowy, kwas ceropinowy, flawanony (pinocembryna), żywica, garbniki, witamina C i olejek eteryczny (ok. 0,5%). Olejek sosnowy bogaty jest w alfa- i beta-pinen, beta-felandren, kamfen, karen, borneol, kamforę, octan bornylu, terpinen i limonen. Gorzka substancja w pączkach i pędach nosi nazwę pinipikryny. (za: różański.li)
